AMAÇ: Bu çalışmada, posterior semisirküler kanal benign paroksismal pozisyonel vertigo tedavisinde Epley manevrasının Semont manevrası ile etkinliği karşılaştırıldı ve kısa dönem takipte semptomların iyileşme süresindeki farklılıklar gözlemlendi.
YÖNTEMLER: Nisan 2019 - Ekim 2019 tarihleri arasında kliniğimizde yapılan prospektif, randomize ve karşılaştırmalı bu çalışmaya posterior semisirküler kanal benign paroksismal pozisyonel vertigo tespit edilen 60 hasta (23 erkek, 37 kadın; medyan yaş: 44.9 yıl; dağılım, 14-80 yıl) dahil edildi. Videonistagmografi incelemesi altında tanı ve tedavi manevraları yapıldı. Katılımcılar, Epley manevrası ve Semont manevrası tedavi grupları için tanı testlerinden sonra rastgele seçildi.
BULGULAR: Videonistagmografi ile vertigonun değerlendirilmesinde, birinci hafta kontrolünde Epley manevra grubunda 25 (%83.3) hasta ve Semont manevra grubunda 20 (%66.6) hasta; ikinci hafta kontrolünde Epley manevra grubunda 28 (%93.3) hasta ve Semont manevra grubunda 24 (%80) hasta iyileşti. Epley manevra grubundaki tüm hastalar bir ayın sonunda iyileşti, Semont manevra grubundaki dört hastada hala baş dönmesi semptomları vardı (%100’e karşın %86.6, p=0.04). Bir haftalık, iki haftalık ve bir aylık kontrolde görsel analog skorları açısından Epley ve Semont grupları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark vardı (sırasıyla, p=0.002, p<0.001, p=0.001).
SONUÇ: Epley manevrası, posterior semisirküler kanal benign paroksismal pozisyonel vertigonun kısa süreli tedavisinde vertigoyu tedavi etmede Semont manevrasından önemli ölçüde daha etkiliydi.

OBJECTIVE: This study aimed to compare the effectiveness of the Epley maneuver with the Semont maneuver in the treatment of posterior semicircular canal benign paroxysmal positional vertigo and observe differences in the resolution time of symptoms in the short-term follow-up.
METHODS: Sixty patients with posterior semicircular canal benign paroxysmal positional vertigo (23 males, 37 females; median age: 44.9 years; range, 14 to 80 years) were included in the prospective randomized comparative study conducted in our clinic between April 2019 and October 2019. Diagnosis and treatment maneuvers were performed under videonystagmography examination. Participants were randomly selected after the diagnostic tests for the Epley maneuver and the Semont maneuver treatment groups.
RESULTS: In the evaluation of vertigo with videonystagmography, 25 (83.3%) patients in the Epley maneuver group and 20 (66.6%) patients in the Semont maneuver group recovered in the one-week follow-up, and 28 (93.3%) patients in the Epley maneuver group and 24 (80%) patients in the Semont maneuver group recovered in the two-week follow-up. All patients in the Epley maneuver group recovered at the end of one month; four patients in the Semont maneuver group still had vertiginous symptoms (100% vs. 86.6%, p=0.04). There was a statistically significant difference between the Epley and Semont groups regarding visual analog scores at the one-week, two-week, and one-month follow-ups (p=0.002, p<0.001, p=0.001, respectively).
CONCLUSION: The Epley maneuver was significantly more effective than the Semont maneuver in resolving vertigo in the short-term treatment of posterior semicircular canal benign paroxysmal positional vertigo.

AMAÇ: Bu çalışmada lateralize tümörlü supraglottik larenks kanseri hastalarında, klinik olarak negatif boyun varlığında rutin iki taraflı boyun diseksiyonunun sağkalım sonuçlarına etkisi araştırıldı.
YÖNTEMLER: Skuamöz hücreli supraglottik larenks karsinomu nedeniyle Ocak 2000 - Eylül 2014 tarihleri arasında cerrahi olarak tedavi edilen 234 hastanın verileri retrospektif olarak toplandı. Daha önce baş ve boyun kanseri nedeniyle tedavi gören hastalar ile ulaşılamayan veya verileri eksik olan hastalar çalışma dışı bırakıldı. Geriye kalan 187 hastadan, erken evreli primerleri (T1-T2) olan 124 hasta (116 erkek, 8 kadın; ort. yaş: 55.5±9.5 yıl; dağılım, 33-82 yıl) çalışmaya dahil edildi. Hastaların yaş ve cinsiyeti, primer tümörün yerleşim yeri, TNM evresi, boyun diseksiyonu tipi, takip süresi ve sağkalım oranları değerlendirildi. Tümörler larenks orta hat ile ilişkilerine göre üç gruba ayrıldı, boyun diseksiyonları da tek taraflı veya iki taraflı olarak kaydedildi. Rekürrensler ve sağkalım sonuçları değerlendirildi.
BULGULAR: Tümör yerleşim yerine göre oluşturulan gruplarda, rekürrens oranları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmadı (p=0.39). Benzer şekilde, tümör yerleşim yerine göre 10 yıllık sağkalım oranlarında da istatistiksel olarak anlamlı bir fark yoktu (p=0.072). Tek taraflı ve iki taraflı boyun diseksiyonu yapılan hastalar arasında da 10 yıllık genel sağkalım oranları açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark saptanmadı (p=0.580).
SONUÇ: Supraglottik karsinomlu 124 hastanın uzun dönem sağkalım analizine göre, klinik olarak karşı taraf boynu negatif lateralize supraglottik kanserde, elektif karşı taraf boyun diseksiyonunun sağkalım üzerine avantajı gözlenmedi.

OBJECTIVE: This study aimed to investigate the effect of routine bilateral neck dissection on the survival outcomes of supraglottic laryngeal cancer patients with lateralized tumors and clinically negative necks.
METHODS: The data of 234 patients surgically treated for supraglottic squamous cell carcinoma between January 2000 and September 2014 were retrospectively collected. Patients treated previously for head and neck cancer, patients who could not be contacted, and those with missing data were excluded. Of the remaining 187 patients, 124 patients with early-stage primaries (T1-T2) (116 males, 8 females; mean age: 55.5±9.5 years; range, 33 to 82 years) were included. Age and sex of the patients, site of the primary tumor, TNM stage, type of the neck dissection, length of follow-up, and survival rates were evaluated. The tumors were classified into three groups according to their relationship with the median line of the larynx, and the neck dissections were recorded as unilateral or bilateral. Recurrences and survival outcomes were evaluated.
RESULTS: There was no statistically significant difference in the recurrences according to tumor site groups (p=0.39). Similarly, there was no statistically significant difference in 10-year overall survival rates in patient groups according to the tumor site (p=0.072). We found no statistically significant difference in 10-year overall survival rates between the patients who underwent unilateral and bilateral neck dissection (p=0.580).
CONCLUSION: Long-term survival analysis of 124 patients with supraglottic carcinoma did not show a survival benefit of elective contralateral neck dissection in lateralized supraglottic cancer with contralateral clinically negative neck.

AMAÇ: Bu çalışmada kan hücrelerindeki değişikliklerin sensörinöral işitme kaybı (SNİK) üzerinde bir etkisi olup olmadığı araştırıldı ve tek taraflı total ve hafif ila derin iki taraflı SNİK’li hastalar ile normal nüfusun hematolojik parametreleri karşılaştırıldı.
YÖNTEMLER: January 2018 - February 2019 tarihleri arasında yapılan bu çalışmaya 100 SNİK’li hasta (81 erkek, 19 kadın; ort. yaş: 37.8±16.8 yıl; dağılım 18-83 yıl) ve 32 sağlıklı gönüllü (22 erkek, 10 kadın; ort. yaş: 32.8±5.7 yıl; dağılım 22-46 yıl) dahil edildi. Hasta grubuna herhangi bir nedenle saf ses odyometri ile ABR (auditory brainstem response) testi yapılan ve SNİK saptanan, ek hastalığı, ilaç ve sigara kullanımı olmayanlar dahil edildi. Her üç grupta da hematolojik parametreler değerlendirildi.
BULGULAR: Sensörinöral işitme kaybı olan 100 hastadan 59’unda iki taraflı, 41’inde total tek taraflı SNİK saptandı. Değerlendirilen hematolojik parametreler arasında eritrosit sayımı, hematokrit, hemoglobin, platelet dağılım genişliği (PDW) ve nötrofil-lenfosit oranı (NLR) değerlerinde gruplar arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p<0.001).
SONUÇ: Tek taraflı total SNİK’li hastalarda eritrosit değerleri yüksek bulunurken, iki taraflı SNİK’li hastalarda trombosit ilişkili değerler (trombosit sayımı, PDW ve trombosit lenfosit oranı) daha yüksek bulundu. Ayrıca NLR bu hasta gruplarında yüksek bulundu. Bu bulgular özellikle tek taraflı total SNİK için tedavi hedefi sağlayabilir ve gelecekteki SNİK çalışmalarına ışık tutabilir.

OBJECTIVE: This study aimed to investigate whether changes in blood cells have an effect on sensorineural hearing loss (SNHL) and compare the hematological parameters of profound unilateral and mild to profound bilateral SNHL patients and the normal population.
METHODS: This retrospective study included 100 SNHL patients (81 males, 19 females; mean age: 37.8±16.8 years; range, 18 to 83 years) and 32 healthy volunteers (22 males, 10 females; mean age: 32.8±5.7 years; range 22 to 46 years) between January 2018 and February 2019. Patients who underwent pure tone audiometry and auditory brainstem response (ABR) tests for any reason and were found to have SNHL with no accompanying disease, and those that are non-smokers and without medication were included. Hematological parameters were evaluated in all three groups.
RESULTS: Of the 100 SNHL patients, 59 had bilateral and 41 had profound unilateral SNHL. Among the evaluated hematological parameters, the difference in red blood cell count, hematocrit, hemoglobin, platelet distribution width, and neutrophil to lymphocyte ratio (NLR) between the groups was statistically significant (p<0.001).
CONCLUSION: Erythrocyte values were high in patients with profound unilateral SNHL, whereas platelet-related values [platelet count, PDW, and platelet to lymphocyte ratio) were higher in patients with bilateral SNHL. In addition, the NLR was found to be high in these patient groups. These findings may provide a treatment target, particularly for profound unilateral SNHL, and may shed light on further studies on SNHL.

AMAÇ: Bu çalışmada, kulak burun boğaz (KBB) bölümü çalışanlarının Beck Depresyon Envanteri (BDE) ile koronavirüs hastalığı 2019 (COVID-19) pandemisi sırasındaki ruh hallerinin değerlendirilmesi ve ruh hali ile yapılan iş miktarı ve niteliği arasındaki ilişkinin belirlemesi amaçladı.
YÖNTEMLER: Nisan 2020’den bu yana COVID-19 hastalarını aktif olarak yöneten KBB kliniğimizin 62 sağlık çalışanı (24 erkek, 38 kadın; ort. yaş: 34.3±1.1 yıl; dağılım 24-52 yıl) çalışmaya dahil edildi. Çalışmaya dahil edilenler hemşireler (Grup 1) ve doktorlar (Grup 2) olmak üzere iki gruba ayrıldı. Grup 1’de 33 (%53.2) hemşire, Grup 2’de 29 (%46.8) doktor yer aldı. Katılımcılar klinik psikolog tarafından bir anket ile değerlendirildi ve bu bireylerde depresif duygudurumunu değerlendirmek için BDE kullanıldı.
BULGULAR: Gruplar arasında COVID-19 hakkında yeterli bilgiye sahip olduğunu düşünme konusunda istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulundu ve Grup 2’deki çalışanlar yeterli bilgiye sahip olmadıklarını düşünme eğilimindelerdi (p=0.002). Gruplar arasında COVID-19’a karşı alınan önlemlere bakış açıları açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulundu (p=0.001). Grup 2, alınan önlemlerin yeterli olmadığını düşünmeye daha yatkındı (p=0.001). Gruplar arasında BDE şiddeti, yaş ve BDE skoru açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunamadı (sırasıyla, p=0.252, p=0.137, p=0.053).
SONUÇ: Kulak burun boğaz gibi yüksek riskli bölümlerin çalışanları, depresif bir ruh haline daha yatkın olabilir. Yapılan işle ilişkili olarak artan bulaş riski, BDE skorlarının artmasına ve depresif duygudurum bozukluğuna yol açabilir.

OBJECTIVE: This study aimed to evaluate the mood of the employees of the ear-nose-throat (ENT) department with the Beck Depression Inventory (BDI) during the coronavirus disease 2019 (COVID-19) pandemic and determine the relationship between the mood and the quality and quantity of the work done.
METHODS: A total of 62 healthcare workers (24 males, 38 females; mean age: 34.3±1.1 years; range 24 to 52 years) of our ENT clinic, who have been actively managing COVID-19 patients since April 2020, were included in the study. Those in the study were classified into two groups as nurses (Group 1) and doctors (Group 2). Group 1 consisted of 33 (53.2%) nurses, and Group 2 consisted of 29 (46.8%) doctors. The participants were assessed with a questionnaire by a clinical psychologist, and BDI was conducted to evaluate depressive mood in these individuals.
RESULTS: A statistically significant difference was found between the groups in thinking they have sufficient knowledge on COVID-19, and the employees in Group 2 were more of the opinion that they did not have sufficient information (p=0.002). A statistically significant difference was found between the groups in terms of their viewpoint on the precautions against COVID-19 (p=0.001). Group 2 was more inclined to think that the precautions taken were inadequate (p=0.001). There was no statistically significant difference between the groups in terms of BDI severity, age, and BDI score (p=0.252, p=0.137, p=0.053, respectively).
CONCLUSION: Employees of high-risk departments such as ENT may be more prone to a depressed mood. The increased risk of contamination in correlation with the work done can lead to increased BDI scores and depressive mood disorder.

AMAÇ: Bu çalışmada geriatrik nüfustaki artış ve sağlık hizmetlerine olan etkisi göz önüne alındığında, burun kanaması nedeniyle acil servise başvuran geriatrik hastalar incelendi.
YÖNTEMLER: Bu retrospektif çalışmaya 01.05.2019-01.04.2020 tarihleri arasında Çukurova Üniversitesi Acil Tıp Bölümü ve Sağlık Bilimleri Üniversitesi Adana Şehir Eğitim ve Araştırma Hastanesi Kulak Burun Boğaz Acil Polikliniğine burun kanaması şikayeti ile başvuran 55 hasta (33 erkek, 22 kadın; ort. yaş: 72±6.8 yıl; dağılım, 65-93 yıl) dahil edildi. Hastalar yaşlarına göre iki gruba ayrıldı: Grup 1, 65-75 yaş arası hastalardan oluşturuldu ve Grup 2, 75 yaş üstü hastalardan oluşturuldu. Çalışmadaki tüm hastalarda ameliyat sonrası kanama ve travma öyküsü dışlandı.
BULGULAR: Hastaneden taburcu olma oranı açısından iki grup arasında anlamlı fark yoktu (p=1.00). Posterior kanamalı ve posterior burun tamponlu hastalar anlamlı olarak daha fazla hastaneye yatış gerektirdi (p<0.001).
SONUÇ: Komorbiditelerin varlığı ve ilaç kullanımı kalıcı ve tekrarlayan burun kanamasına neden olabilir. Endikasyon dışı antiaggreganların ve antikoagülanların kullanımına dikkat etmek gerekmektedir.

OBJECTIVE: In this study, given the recent increases in the geriatric population and the consequent impacts on healthcare services, we examined the characteristics of geriatric patients admitted to the emergency department due to epistaxis.
METHODS: This retrospective study included 55 patients (33 males, 22 females; mean age: 72±6.8 years; range, 65 to 93 years) with epistaxis admitted to the Cukurova University Emergency Medicine Department and University of Health Sciences Adana City Training and Research Hospital Otolaryngology Emergency Polyclinic between 01.05.2019-01.04.2020. The patients were divided into two groups according to age: Group 1 consisted of patients aged 65 to 75 years; Group 2 consisted of patients over 75. Postoperative bleeding and trauma history were excluded in all patients in the study.
RESULTS: There were no significant differences between the two groups regarding the rate of hospital discharge (p=1.00). Patients with posterior hemorrhage and posterior nasal tampons required significantly more hospitalizations (p<0.001).
CONCLUSION: The presence of comorbidities and drug use may cause persistent and recurrent epistaxis. It is necessary for physicians to be more cautious about the use of off-label antiaggregants and anticoagulants.

AMAÇ: Bu çalışmada, 17 revizyon rinoplasti olgusunda yeterli burun ucu desteği sağlamak için kulak kıkırdağı kullanılarak geliştirdiğimiz yöntemle “tongue-in-groove” greftinin nasıl uygulandığını göstermek amaçlandı.
YÖNTEMLER: Retrospektif çalışma, Şubat 2019 ve Eylül 2020 tarihleri arasında burun ucu düşüklüğü nedeniyle revizyon rinoplasti (RR) ameliyatı geçiren 17 hasta (17 kadın; ort. yaş: 23.9+3.7 yıl; dağılım, 19-30 yıl) üzerinde gerçekleştirildi. Kulak kıkırdağı, standart arka kulak kepçesi müdahalesi ile çıkarıldıktan sonra direncini artırmak için ikiye katlandı ve nazal septumun kaudal kısmına tongue-in-groove grefti olarak sabitlendi.
BULGULAR: Tüm hastalarda burun ucu desteği ve tatmin edici burun ucu projeksiyonu ve rotasyonu sağlandı. Ameliyat sonrası üçüncü günde komplikasyon olarak bir (%6) hastada kulak kepçesinde hematom gelişti ve hastalarımızın üçünde (%17) ameliyat sonrası takiplerinde burun tıkanıklığı şikayeti vardı.
SONUÇ: Burun ucunun düşük olması nedeniyle yapılan RR olgularında sosyal ve kültürel nedenlerle kaburga kıkırdağının kullanımının sınırlı olduğu durumlarda, kulak kıkırdağı modifiye edilerek tounge-in-groove grefti olarak kullanılabilir ve tatmin edici bir estetik görünüm sağlar.

OBJECTIVE: This study aimed to demonstrate how to perform a tongue-in-groove graft with the method we developed using auricular cartilage to provide adequate nasal tip support in 17 revision rhinoplasty cases.
METHODS: This retrospective study was conducted on 17 patients (17 females; mean age: 23.9+3.7 years; range, 19 to 30 years) who underwent revision rhinoplasty (RR) operations for a low nasal tip between February 2019 and September 2020. After auricular cartilage was removed with a standard posterior auricular intervention, it was folded in two to increase its resistance and fixed to the caudal part of the nasal septum as a tongue-in-groove graft.
RESULTS: Solid nasal tip support and satisfactory nasal tip projection and rotation were achieved in all patients. One (6%) patient developed auricular hematoma as a complication on the third postoperative day, and three (17%) of our patients complained of nasal obstruction in their postoperative follow-up.
CONCLUSION: When the use of costal cartilage is limited due to social and cultural reasons in RR cases performed due to a low nasal tip, auricular cartilage can be used as a modified tongue-in-groove graft and provides a satisfactory aesthetic appearance.

Yirmi bir yaşında kadın hasta yaklaşık bir aydır süren dil altında şişlik şikayeti ile kliniğimize başvurdu. Hastanın fizik muayenesinde dil ventral yüzünün sol tarafında 2x1 cmʼlik kistik lezyon saptandı ve hasta ameliyat edildi. Ancak ameliyat sonrası partial nüks görüldü, bunun üzerine lezyon içine etanol uygulandı. Etanol uygulaması sonrası lezyonun tamamen kaybolduğu ve bir yıllık takip sonunda nüks olmadığı tespit edildi. Bu tedavi yönteminin etkinliğinin araştırılmsı için nadir olguyu sunmayı uygun bulduk.

A 21-year-old female patient presented with a swelling under the tongue that lasted about a month. A 2¥1 cm cystic lesion was found on the left side of the tongue ventral face in the physical examination, and the patient was operated. However, a partial recurrence was detected after the surgery; thereby, intralesional ethanol was administered. The lesion disappeared after the administration of ethanol, and there was no recurrence during the one-year follow-up. We presented this case to demonstrate the efficacy of this treatment method.