AMAÇ: Bu çalışmada deneysel bir hayvan nazal septal perforasyon (NSP) modelinde hipertonik alkali nazal irrigasyon (HANI) solüsyonunun nazal yara iyileşmesi üzerindeki etkisi araştırıldı.
YÖNTEMLER: Deneysel hayvan çalışmasında 22 sağlıklı erkek Sprague-Dawley sıçan iki gruba ayrıldı: HANI (çalışma) grubu ve salin (kontrol) grubu. Her sıçanda yaklaşık 2 mm çapında NSP oluşturuldu. Çalışma grubuna 14 gün boyunca her gün 0.1 mL HANI intranazal olarak uygulanırken, kontrol grubuna aynı süre boyunca günlük 0.1 mL salin uygulandı. Hayvanlar 14. günde feda edildi ve deneklerin nazal septumları histopatolojik inceleme için eksize edildi. Mukozal epitel rejenerasyonu ve dejenerasyonu, akut enflamatuar hücre sayısı, fibroblast sayısı, kollajen yoğunluğu, vaskülarizasyon, eozinofil sayısı, granülasyon dokusu oluşumu, dev hücre sayısı ve nazal kıkırdak dejenerasyonu ve rejenerasyonu incelendi. Perforasyonların makroskopik kapanma oranları ve mikroskopik parametreleri istatistiksel olarak analiz edildi.
BULGULAR: Akut enflamatuar hücre yoğunluğu çalışma grubunda anlamlı olarak daha düşüktü (p=0.033). Çalışma grubunda epitel ve kıkırdak rejenerasyonları, fibroblast sayısı, vaskülarizasyon, granülasyon miktarı ve kollajen yoğunluğu daha yüksekti. Ayrıca çalışma grubunda epitel ve kıkırdak dejenerasyonları daha düşüktü. Ancak diğer parametrelerin karşılaştırılmasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmadı (p>0.05).
SONUÇ: Hipertonik alkali nazal irrigasyon, NSP hayvan modelinde nazal yara iyileşmesini olumsuz etkilemeyebilir ve nazal septal yara iyileşmesinde akut enflamasyonu azaltabilir.

OBJECTIVE: This study aimed to examine the effect of a hypertonic alkaline nasal irrigation (HANI) solution on nasal healing in an animal model of nasal septal perforation (NSP).
METHODS: In the experimental animal study, 22 healthy male Sprague-Dawley rats were divided in to two groups: the HANI (study) group and the saline (control) group. An NSP about 2 mm in size was formed in each rat. In the study group, 0.1 mL of HANI was intranasally administered each day for 14 days, whereas the control group daily received 0.1 mL of saline for the same period. The animals were sacrificed on Day 14, and the subjects’ nasal septums were excised for histopathology. The amount of regeneration and degeneration of epithelial tissue, inflammatory cell count, fibroblast count, amount of collagen, new vessel formation, amount of granulation, giant cell count, eosinophil count, and the degeneration and regeneration of cartilage tissue were examined. The macroscopic recovery rates of NPSs and microscopic parameters were statistically analyzed.
RESULTS: The acute inflammatory cell density was significantly lower in the study group (p=0.033). The epithelial and cartilage regenerations, fibroblast number, vascularization, amount of granulation, and collagen density were higher in the study group. In addition, the epithelial and cartilage degenerations were lower in the study group. However, no significant difference was detected in the evaluation of the remaining parameters (p>0.05).
CONCLUSION: Hypertonic alkaline nasal irrigation may not adversely affect nasal wound healing and may reduce acute inflammation in nasal septal wound healing in an NSP animal model.

AMAÇ: Bu çalışmada COVID-19 (koronavirüs hastalığı 2019) pandemisi döneminde 01.03.2020-31.05.2020 tarihleri arasında kulak burun boğaz bölümünce verilen hizmetlerin 2017, 2018 ve 2019 yıllarındaki aynı tarih aralığında verilen hizmetler ile karşılaştırılması ve meydana gelen değişikliklerin incelenerek önümüzdeki olası pandemilerde kulak burun boğaz bölümü olarak alınması gereken önlemler ve hastalara sağlık hizmetlerinin sunumunda dikkat edilmesi gerekenlerle ilgili bir fikir oluşturulması amaçlandı.
YÖNTEMLER: 2017, 2018, 2019 ve 2020 yıllarında Mart, Nisan ve Mayıs aylarındaki poliklinik ve ameliyat başvuru sayıları hasta bilgi yönetim sistemleri aracılığı ile tarandı. Pandemi dönemi ve önceki dönemler arasında fark olup olmadığı istatistiksel olarak incelendi.
BULGULAR: Pandemi döneminde toplam ameliyat ve toplam poliklinik başvuru sayısı ve oranı önceki yıllara göre anlamlı olarak düşük bulundu (p<0.001). Pandemi döneminde malign hastalıklara yönelik yapılan ameliyatların toplam ameliyat sayısı içindeki oranı istatistiksel olarak anlamlı artış gösterdi (p<0.001).
SONUÇ: Pandemi döneminde hastaneye başvuruda önemli oranda azalma olduğu görüldü. Tüm elektif cerrahiler ertelenmediğinden ve bazılarının önceki yıllara göre oranı değişmediğinden alınan tedbirlere sıkı uyulmadığı düşünülebilir. Hekimler hastane imkanları ölçüsünde malign hastalara öncelik vererek elektif cerrahileri ertelemelidir.

OBJECTIVE: The goal of this study was to compare the services provided by the ear, nose, and throat department between March 1st 2020 and May 31st 2020 during the COVID-19 (coronavirus disease 2019) pandemic to the same date range in the years 2017, 2018, and 2019 and examine the changes that occurred and thus form an idea about what precautions should be taken and what should be considered in the delivery of health services to patients in the ear, nose, and throat department.
METHODS: In March, April, and May of the years 2017, 2018, 2019, and 2020, the outpatient clinic and surgery admission numbers were scanned by the patient information management systems. Whether or not there was a difference between the pandemic and the prepandemic period was statistically evaluated.
RESULTS: The total number and rate of surgical applications and outpatient visits were determined to be significantly lower during the pandemic than in previous years (p<0.001). The proportion of surgeries performed for malignant conditions in the total number of surgeries performed during the pandemic was found to be statistically significantly increased (p<0.001).
CONCLUSION: There was a significant decrease in hospital admissions during the pandemic. As all elective procedures were not postponed and the rate of some did not alter compared to past years, it is possible that the precautions taken are not strictly followed. Physicians should postpone elective procedures to prioritize malignant patients within the limits of their facilities.

AMAÇ: Bu çalışmada baş-boyun cilt kanseri (BBCK) nedeniyle parotidektomi işlemi uygulanan hastaların tanı, tedavi ve takip süreçleriyle ilgili klinik deneyimimiz paylaşıldı.
YÖNTEMLER: Ocak 2012 - Ocak 2020 tarihleri arasında BBCK nedeniyle elektif ve terapötik parotidektomi uygulanan 30 hasta (20 erkek 10 kadın; ort. yaş: 76±9.8 yıl; dağılım, 50-90 yıl) bu retrospektif çalışmaya dâhil edildi.
BULGULAR: Elektif parotidektomi 11 (%36.7) hastada uygulandı ve terapötik parotidektomi 19 (%63.3) hastada yapıldı. Primer tümör histopatolojisi 23 hastada skuamöz hücreli karsinom, beş hastada bazal hücreli karsinom ve iki hastada malign melanom idi. Primer tümörün en sık görüldüğü lokalizasyonlar sırasıyla aurikula (n=9), şakak bölgesi (n=7) ve preauriküler bölge (n=6) idi. Hastaların 25’ine (%83.3) boyun diseksiyonu yapıldı. Hastaların 12’sine (%40) ameliyat sonrası radyoterapi uygulandı. Hastaların ortalama takip süresi 40.3±30.9 (dağılım, 6-99) ay olarak saptandı. Elektif parotidektomi yapılan hastalarda üç yıllık sağkalım %90 (9/10) ve beş yıllık sağkalım %77.8 (7/9) iken, terapötik parotidektomi yapılan hastalarda üç yıllık sağkalım %46.2 (6/13) ve beş yıllık sağkalım %22.2 (2/9) idi. Elektif parotidektomi hastalarının hem üç yıllık hem de beş yıllık sağkalım oranları terapötik parotidektomi hastalarından daha yüksek idi (p<0.05).
SONUÇ: Baş-boyun cilt kanserli hastalarda başta parotis bezinde olmak üzere bölgesel metastaz ortaya çıkması durumunda sağkalım ileri derecede düşmektedir. Bu nedenle yüksek riskli hastalarda elektif parotidektomi uygulanması gerektiğini düşünmekteyiz. Terapötik parotidektomi gerektiğinde boyun diseksiyonu yapılmalıdır ve ameliyat sonrası patoloji raporuna göre radyoterapi gerekebileceği akılda tutulmalıdır.

OBJECTIVE: In this study, our experience on diagnosis, treatment, and follow-up processes of patients who underwent parotidectomy for head-neck skin cancer (HNSC) was presented.
METHODS: A total of 30 patients (20 male, 10 female; mean age: 76±9.8 year; range, 50 to 90 year) who underwent elective and therapeutic parotidectomy for HNSC between January 2012 and January 2020 were included this retrospective study.
RESULTS: Elective parotidectomy was performed on 11 (36.7%) patients, and therapeutic parotidectomy was performed on 19 (63.3%) patients. Primary tumor histopathology was squamous cell carcinoma in 23 patients, basal cell carcinoma in five patients, and malignant melanoma in two patients. The most frequent primary tumor localizations were auricula (n=9), temple region (n=7), and preauricular region (n=6), respectively. Neck dissection was performed on 25 (83.3%) patients. Postoperative radiotheraphy was applied to 12 (40%) patients. Mean follow-up time was 40.3±30.9 (range, 6 to 99) months. While the three-year survival rate was 90% (9/10) and the five-year survival rate was 77.8% (7/9) in patients who underwent elective parotidectomy, the three-year survival rate was 46.2% (6/13) and the five-year survival rate was 22.2% (2/9) in patients who underwent therapeutic parotidectomy. Both the three-year and five-year survival rates of elective parotidectomy patients were higher than those of therapeutic parotidectomy patients (p<0.05).
CONCLUSION: If regional metastasis, particularly in the parotid gland, occurs in patients with HNSC, the survival rate decreases significantly. Therefore, we believe that elective parotidectomy should be performed on patients with high risk. Neck dissection should be performed when therapeutic parotidectomy is needed, and it must be kept in mind that radiotherapy might be required according to the postoperative pathology report.

AMAÇ: Bu çalışmada şiddetli akut solunum yolu sendromu koronavirüsü 2 (SARS-CoV-2) varyantlarının artmış mortalite özelliğinin yanı sıra hekimlere yol gösterebilecek klinik bulgu olarak koku kaybına yabani tip varyanttan daha fazla ya da daha az neden olup olmadığı araştırıldı.
YÖNTEMLER: Bu prospektif çalışmada koronavirüs hastalığı 2019 (COVID-19) nedeniyle Mayıs 2021 - Aralık 2021 tarihleri arasında hastaneye yatırılan hastalara Connecticut Chemosensory Clinical Research Center (CCCRC) koku testi yapıldı ve hastalardan izole edilen SARS-CoV-2 varyantları analiz edildi. Çalışmaya toplam 51 hasta (30 erkek, 21 kadın; ort. yaş 59.3±14.2 yıl; dağılım, 29-88 yıl) dahil edildi. Hastaların yaş, cinsiyet, COVID-19 aşı durumları kaydedildi. Hastalara yeni başlayan koku veya tat şikayetleri olup olmadığı, daha önce bildikleri kokuları farklı algılayıp algılamadıkları soruldu.
BULGULAR: On dört hastada delta varyantı, 20 hastada alfa varyantı tespit edildi ve 17 hastada endişe verici varyant tespit edilmedi. Tüm hastaların %79.4’ünde koku bozukluğu vardı (%13.73’ü anozmi, %15.69’u şiddetli hipozmi, %13.7’si orta derecede hipozmi ve %37.2’si hafif hipozmi). Varyantlara göre hastaların cinsiyet, yaş, sigara içiciliği, parozmi varlığı, koku bozukluğu derecesi ve Vicks tanımlama sonuçları arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmadı (p>0.05). Alfa ve delta varyanları arasında hastaların koku ve tat almada azalma şikayeti, ortalama koku eşik değeri ve ortalama koku alma skoru değişkenleri açısından istatistiksel olarak anlamlı fark tespit edildi (p<0.05). Yaş ve identifikasyon puanı açısından fark yoktu. Koku ve tat almada bozukluk şikayeti, koku eşik ortalama değeri ve ortalama koku skoru ölçümleri delta varyantında, alfa varyantına göre anlamlı olarak daha düşük bulundu.
SONUÇ: SARS-CoV-2 varyantları arası koku fonsiyonu bozukluğu belirgin olarak değişmektedir. İleride yapılacak klinik ve laboratuvar çalışmaları olfaktör sinir hasarının tanısal, klinik ve prognostik önemini gösterebilir.

OBJECTIVE: This study aimed to investigate whether the severe acute respiratory syndrome coronavirus 2 (SARS-CoV-2) variants cause more or less loss of smell than the wild type variant as a clinical finding that may guide physicians in addition to the increased mortality feature.
METHODS: In the prospective study, Connecticut Chemosensory Clinical Research Center (CCCRC) odor testing was performed on patients hospitalized for coronavirus disease 2019 (COVID-19) between May 2021 and December 2021, and variants of SARS-CoV-2 isolated from patients were analyzed. A total of 51 patients (30 males and 21 females; mean age 59.3±14.2 years; range, 29 to 88 years) were included in the study. Age, sex, and COVID-19 vaccine status of the patients were recorded. The patients were asked whether they had new-onset odor or taste complaints and whether they differently perceived smells they knew.
RESULTS: The delta variant was detected in 14 patients, the alpha variant was detected in 20 patients, and no variant of concern was detected in 17 patients. Odor disorders were present in 79.4% of all patients (13.73% anosmia, 15.69% severe hyposmia, 13.7% moderate hyposmia, and 37.2% mild hyposmia). There was no statistically significant difference between sex, age, smoking habits, presence of parosmia, degree of smell disorder, and Vicks definition results according to the variants (p>0.05). A statistically significant difference was found between alpha and delta variants in terms of patients' complaints of decreased smell and taste, mean olfactory threshold value, and mean olfactory score variables (p<0.05). There was no difference in terms of age and identification score. The complaints of smell and taste disorders, the mean threshold value of odor, and the mean odor score were found to be significantly lower in the delta variant than in the alpha variant.
CONCLUSION: SARS-CoV-2 variants differ significantly in olfactory dysfunction. Future clinical and laboratory studies may show the diagnostic, clinical, and prognostic significance of olfactory nerve injury.

AMAÇ: Bu çalışmada, nazal septum deviasyonu olan hastalarda optik koherens tomografi derin mod görüntüleme (EDI-OCT) ile koroid kalınlığı araştırıldı.
YÖNTEMLER: Prospektif olgu kontrol çalışmasına Nisan 2020 ve Temmuz 2020 tarihleri arasında anterior rinoskopi ve nazal endoskopi ile nazal septum deviasyonu saptanan 53 hastanın (29 erkek, 24 kadın; ort. yaş: 31.2±10.6 yıl; dağılım, 18-50 yıl) 106 gözü dahil edildi. Otuz altı sağlıklı gönüllünün (20 erkek, 16 kadın; ort. yaş: 28.3±10.1 yıl; dağılım, 18-50 yıl) 72 gözü kontrol grubuna dahil edildi. Septum deviasyonu olan hastaların deviasyon derecesi, nazal obstrüksiyon semptom değerlendirme (NOSE) skalası ile derecelendirildi. Optik koherens tomografi derin mod görüntüleme kullanılarak subfoveal, temporal ve nazal koroid kalınlıkları ölçüldü ve deviasyonu olan ve olmayan hastalarda koroid kalınlıkları kıyaslandı. Ayrıca septal deviasyonun şiddeti ile koroid kalınlıkları arasındaki ilişki değerlendirildi.
BULGULAR: Nazal septum deviasyon grubunda ortalama subfoveal, nazal ve temporal koroid kalınlıkları sırasıyla 361.0±99.4 μm, 334.5±101.1 μm ve 349.7±93.6 μm idi. Kontrol grubunda ortalama subfoveal, nazal ve temporal koroid kalınlığı sırasıyla 381.2±75.5 μm, 345.5±72.8 μm ve 368.6±79.2 μm idi. Grupların koroid kalınlıkları arasında anlamlı farklılık izlenmedi (p>0.05). Ancak NOSE skalası derecesi arttıkça koroid kalınlığının anlamlı olarak azaldığı görüldü (p<0.05).
SONUÇ: Bu çalışma, nazal septum deviasyonu olan hastalar ile sağlıklı gönüllülerin koroid kalınlığı ölçümlerinin benzer olduğunu ve septum deviasyonun şiddeti ile koroid kalınlığı arasında negatif ilişki olduğunu göstermektedir.

OBJECTIVE: This study aimed to investigate the choroidal thickness in patients with nasal septum deviation using enhanced depth imaging spectral-domain optical coherence tomography (EDI-OCT).
METHODS: The prospective case-control study included 106 eyes of 53 patients (29 males, 24 females; mean age: 31.2±10.6 years; range, 18 to 50 years) who were detected to have nasal septum deviation by anterior rhinoscopy and nasal endoscopy between April 2020 and July 2020. Seventy-two eyes of 36 healthy participants (20 males, 16 females; mean age: 28.3±10.1 years; range, 18 to 50 years) were included in the control group. The degree of deviation of patients with septum deviation was graded with the nasal obstruction symptom evaluation (NOSE) scale. Choroidal thickness measurements were performed at subfoveal, temporal, and nasal regions using the EDI-OCT and compared in patients with and without deviation. In addition, the relationship between the severity of septal deviation and choroidal thickness measurements was examined.
RESULTS: The mean subfoveal, nasal, and temporal choroidal thicknesses in the nasal septum deviation group were 361.0±99.4 μm, 334.5±101.1 μm, and 349.7±93.6 μm, respectively. The mean subfoveal, nasal, and temporal choroidal thicknesses in the control group were 381.2±75.5 μm, 345.5±72.8 μm, and 368.6±79.2 μm, respectively. There was no significant difference in choroidal thickness measurements between the groups (p>0.05). However, it was observed that choroidal thickness decreased as the NOSE scale grade increased (p<0.05).
CONCLUSION: This study shows that choroidal thickness measurements are similar between patients with nasal septal deviation and healthy participants and demonstrates a negative correlation between the severity of septum deviation and choroidal thickness.

AMAÇ: Bu çalışmada siyaloreli çocuklarda majör tükürük bezlerine uygulanan botulinum toksin A (BTX-A) enjeksiyonuna ilişkin klinik deneyimimiz sunuldu ve sonuçlarımız değerlendirildi.
YÖNTEMLER: Çalışmaya majör tükürük bezlerine BTX-A enjeksiyonu yapılan 17 pediatrik hasta (11 erkek, 6 kadın; ort. yaş: 9.6±4.5 yıl; dağılım, 4-17 yıl) dahil edildi. Hastaların siyalore ile ilgili şikâyet şiddeti Siyalore Sıklık ve Şiddetini Değerlendirme Skorlaması (DFSS) kullanılarak değerlendirildi. Skorlama işlem öncesinde, işlemden sonra ve birinci, üçüncü ve altıncı ayda ebeveynler tarafından dolduruldu. Botulinum toksin A enjeksiyonu sonrası kısa ve uzun vadede skorlar arasında fark olup olmadığı incelendi.
BULGULAR: Tedavi öncesi DFSS ile tedavi sonrası birinci, üçüncü ve altıncı aydaki skorlar ayrı ayrı karşılaştırıldığında tedavi sonrası yapılan tüm skorların tedavi öncesine göre istatistiksel olarak anlamlı derecede düşük olduğu görüldü (p<0.05). Tedavi sonrası altıncı ay skorlarının birinci ve üçüncü ay skorlarına göre istatistiksel olarak anlamlı derecede yüksek olduğu görüldü (p<0.05). Bununla birlikte tedavi sonrası birinci ve üçüncü ay skorları arasında istatistiksel olarak fark saptanmadı (p>0.05).
SONUÇ: Çalışmamızda siyalore semptomu bulunan çocuklarda iki taraflı parotis ve submandibüler bezlere yapılan BTX-A enjeksiyonunun etkili bir yöntem olduğu gösterilmiştir.

OBJECTIVE: The objective of this study was to present our experience and evaluate our results of botulinum toxin A (BTX-A) injection applied to major salivary glands in children with sialorrhea.
METHODS: Seventeen pediatric patients (11 males, 6 females; mean age: 9.6±4.5 years; range, 4 to 17 years) who underwent BTX-A injection were included in the study. The severity of complaints about sialorrhea of the patients was evaluated using the Sialorrhea Frequency and Severity Assessment Score (DFSS). The scoring was completed by the parents before the procedure and at the first, third, and sixth month after the procedure. Whether there was a difference between the short-and long-term scores after the BTX-A injection was investigated.
RESULTS: When the pretreatment DFSS was compared with the scores at the first, third, and sixth months after treatment, it was observed that all posttreatment scores were statistically significantly lower than before the treatment (p<0.05). It was observed that the sixth month scores after the treatment were statistically significantly higher than the first and third month scores (p<0.05). However, there was no statistically significant difference between the first and third month scores after treatment (p>0.05).
CONCLUSION: In our study, BTX-A injection to bilateral parotid and submandibular glands was shown to be an effective method in children with symptoms of sialorrhea.

AMAÇ: Bu çalışma, iskemi modifiye albümin ve tiyol/disülfid hemostazının idiyopatik ani sensörinöral işitme kaybı (İASNİK)’daki rolünü araştırmayı amaçladı.
YÖNTEMLER: Bu prospektif çalışma, Kasım 2018-Haziran 2019 tarihleri arasında İASNİK tanısı konan gönüllüler ve sağlıklı bireyler ile yürütüldü. Çalışma grubu 46 hastadan (27 erkek, 19 kadın; ort. yaş: 42.4±12.3 yıl; dağılım, 18-69 yıl), kontrol grubu ise 41 sağlıklı bireyden (25 erkek, 16 kadın; ort. yaş: 37.8±11.7 yıl; dağılım, 18-65 yıl) oluştu. İdiyopatik ani sensörinöral işitme kaybı hastaları ve kontrol gruplarında serum tiyol, disülfid ve iskemi modifiye albumin hesaplandı. Hastalığın prognostik faktörleri ile kan değerleri arasındaki ilişki araştırıldı.
BULGULAR: Native tiyol/toplam tiyol oranı kontrol grubunda anlamlı olarak daha yüksekti. Disülfid düzeyleri, disülfid/native tiyol oranı ve disülfid/toplam tiyol oranı hasta grubunda anlamlı olarak yüksekti.
SONUÇ: Yeterli antioksidan savunma ile dengelenmeyen oksidatif stres İASNİK etyopatogenezinde önemli rol oynayabilir.

OBJECTIVE: This study aimed to investigate the role of ischemia-modified albumin and thiol/disulfide hemostasis in idiopathic sudden sensorineural hearing loss (ISSNHL).
METHODS: This prospective study was conducted with volunteers diagnosed with ISSNHL and healthy individuals between November 2018 and June 2019. The study group included 46 patients (27 males, 19 females; mean age: 42.4±12.3 years; range, 18 to 69 years), and the control group included 41 healthy individuals (25 males, 16 females; mean age: 37.8±11.7 years; range, 18 to 65 years). Serum thiol, disulfide, and ischemia-modified albumin were calculated in ISSNHL patients and control groups. The relationship between prognostic factors of disease and blood values was investigated.
RESULTS: The native thiol/total thiol ratio was significantly higher in the control group. Disulfide levels, disulfide/native thiol ratio, and disulfide/total thiol ratio were significantly higher in the patient group.
CONCLUSION: Oxidative stress that is not balanced by an adequate antioxidant defense may play an important role in the etiopathogenesis of ISSNHL.