AMAÇ: Bu çalışmada vokal kord polipi içine steroid enjeksiyonu sonrası elde edilen sonuçları değerlendirildi.
YÖNTEMLER: Mart 2015 - Haziran 2015 tarihleri arasında vokal kord polipi içine triamnisolon enjeksiyonu yapılan 18 hastanın (12 erkek, 6 kadın; ort. yaş 34.4 yıl; dağılım 25-56 yıl) klinik verileri retrospektif olarak incelendi. Hastalar ameliyat sonrası birinci hafta ve üçüncü hafta ve üçüncü ayda muayene edilerek videolaringoskopik sonuçları incelendi.
BULGULAR: Hastaların tümünde vokal kord polibi tek taraflı idi. Ameliyat sonucunda herhangi bir komplikasyon görülmedi.
SONUÇ: Vokal kordlarda yerleşik küçük polipler intralarengeal steroid enjeksiyonu ile tedavi edilebilir.

OBJECTIVE: This study aims to evaluate the results that we obtained after injection of steroid into vocal fold polyps.
METHODS: Clinical data on 18 patients (12 males, 6 females; mean age 34.4 years; range 25 to 56 years) who had received triamcinolone injections into vocal fold polyps between March and June 2015 were retrospectively analyzed. Patients were examined at first and third weeks, and third months, after treatment, with videolaryngostroboscopy being performed at the last visit.
RESULTS: All patients had unilateral vocal fold polyps. No any complication was seen after the operation.
CONCLUSION: Small polyps in vocal folds can be treated via intralaryngeal steroid injection.

AMAÇ: Bu çalışmada baş dönmesi olan hastaların tanısında kullandığımız klinik tanı yöntemlerinin güvenilirliği ve vestibüler rehabilitasyon tedavisinin etkinliği araştırıldı.
YÖNTEMLER: Şubat 2013 - Haziran 2014 tarihleri arasında hastanemize baş dönmesi nedeniyle başvuran ve odiyo-vestibüler laboratuvarda periferik vertigo tanısıyla tedavi edilen hastalar incelendi. Odiyo-vestibüler laboratuvarında hastalar şu muayenelerden geçti: spontan nistagmus ve bakışta (gaze) nistagmus, bakış yönünde kayma testi (skew deviation), baş itme testi, baş sallama nistagmus testi, dinamik görme keskinliği testi, Dix-Hallpike manevrası, sırt üstü yuvarlanma testi, Tandem Romberg testi ve modifiye denge duyusal etkileşimi klinik testi. Merkezi sinir sistemi patoloji semptomları olan hastalar çalışma dışı bırakıldı. Hastaların klinik tanısına göre vestibüler rehabilitasyon tedavisi yapıldı. Hastalar bir yıl sonra vestibüler rehabilitasyon tedavisinin sonuçlarını incelemek üzere değerlendirildi.
BULGULAR: Yüz dört hasta (35 erkek, 69 kadın) bu çalışma için uygun bulundu. Yüz dört hastanın 92’sine (%88.4) nihai klinik tanı konulabildi. En sık konulan tanılar sırasıyla tek taraflı vestibüler disfonksiyon ve posteriyor kanal benign pozisyonel paroksizmal vertigo idi. Her ne kadar on iki hastaya (%11.6) kesin tanı konulamamış olsa da tüm hastalarda akut santral patoloji hariç tutuldu. Yüz dört hastanın %75.96’sının tedavisi 15 gün, %94.23’ünün 30 gün, %98.08’inin 45 gün, %99.04’ünün 60 gün sürdü ve kalan hastaların tedavisinin sonlanması ise 75 günü buldu. Bir yıl sonra telefon görüşmesiyle yapılan değerlendirmede hastaların %83.2’sinin vestibüler rehabilitasyon tedavisinden fayda gördüğü ve hiçbir hastada serebral inme gelişmediği öğrenildi.
SONUÇ: Odiyo-vestibüler laboratuvarında kullanılan klinik testler serisi birlikte değerlendirildiğinde güvenilir ve yeterlidir. Vestibüler rehabilitasyon, periferik vestibüler disfonksiyon semptomlarının hafifletilmesinde ve baş dönmesi olan hastaların yaşam kalitesinin artırılmasında çok etkilidir.

OBJECTIVE: This study aims to investigate the reliability of clinical diagnostic modalities of the patients with dizziness and the effectiveness of the vestibular rehabilitation therapy.
METHODS: We examined the patients who were admitted to our hospital between February 2013 and June 2014 with complaints of dizziness and examined in the audio-vestibular laboratory. In the audio-vestibular laboratory, patients went through the following examinations: spontaneous nystagmus and gaze nystagmus, skew deviation, head impulse test, head-shaking nystagmus test, dynamic visual acuity test, Dix-Hallpike maneuver, supine roll test, Tandem Romberg test and Modified Clinical Test of Sensory Interaction and Balance. The patients with symptoms of pathology in the central nervous system were excluded from the study. Vestibular rehabilitation therapy was used depending on the clinical diagnosis of the patients. The patients were evaluated one year later to investigate the vestibular rehabilitation treatment outcomes.
RESULTS: One hundred and four patients (35 males, 69 females) were found to be eligible for this study. Ninety-two (88.4%) out of 104 patients got a final clinical diagnosis. The most common diagnoses were unilateral vestibulopathy and posterior canal benign positional paroxysmal vertigo, respectively. Although 12 patients (11.6%) could not be diagnosed definitely, acute central pathologies were excluded in all of the patients. 75.96% out of 104 patients were relieved in 15 days, 94.23% in 30 days, 98.08% in 45 days, 99.04% in 60 days and it took 75 days for the rest of the patients. In the one year post-treatment interview, 83.2% of patients confirmed having benefits of the vestibular therapy and none of the patients experienced cerebral stroke.
CONCLUSION: The combined set of diagnostic tests performed in the audio-vestibular laboratory is reliable and sufficient. Vestibular rehabilitation is very effective in relieving the symptoms of peripheral vestibular dysfunction and increasing the quality of life of the patients with dizziness.

AMAÇ: Bu çalışmada işitme kaybı ve işitme cihazı ile ilişkili stigma değerlendirildi.
YÖNTEMLER: Bu çalışmada Eylül 2015 - Mart 2016 tarihleri arasında işitme kaybı ile Kulak Burun Boğaz polikliniğine başvuran ve muayene sonucunda işitme cihazı önerilen ancak cihazı kullanmayı reddeden 35 hasta yapılandırılmış formlarla değerlendirildi.
BULGULAR: İşitme kaybı olan hastaların %57.1’i işitme kaybından daha ciddi öncelikleri olduğunu düşünmekteydi. Hastaların cihaz edinmesinde stigma ile ilişkili en önemli engeller “işitme cihazının dışarıdan fark edilmesi” (%45.7) ve işitme cihazının kullanıcıyı “yaşlı” (%37.1) ve “engelli” (%45.7) gösterdiği düşüncesi idi.
SONUÇ: Stigma işitme cihazı edinimindeki önemli engellerden biridir. İşitme kaybı için yardım isteyen hastalara psikososyal destek gereklidir. İşitme kaybı ile ilgili stigma hakkında toplumsal farkındalık artırılmalı ve medya stigma engelinin kırılması için yardım etmelidir.

OBJECTIVE: This study aims to evaluate the stigma associated with hearing loss and hearing aid.
METHODS: A total of 35 patients were examined with structured forms, who were admitted to the Ear Nose and Throat outpatient clinic between September 2015 and March 2016 with hearing loss and were recommended to use hearing aid but refused to do so.
RESULTS: Patients with hearing loss believed that they had more serious priorities than their hearing impairment (57.1%). The most important barriers associated to stigma in the adoption of hearing aid were the thoughts of “hearing aid is noticeable from outside” (45.7%) and the hearing aid makes the user look “old” (37.1%) and “disabled” (45.7%).
CONCLUSION: Stigma is one of the important barriers of hearing aid adoption. Psychosocial support is necessary for the patients who seek help for their hearing loss. Social awareness should be increased about stigma associated to hearing loss and the media should help to disrupt the stigma barrier.

AMAÇ: Bu çalışmada retroauriküler yaklaşımla yapılan otolojik cerrahilerden sonra aurikulada lateralizasyon olup olmadığı araştırıldı.
YÖNTEMLER: Eylül 2014 - Ocak 2017 tarihleri arasında kliniğimizde retroauriküler yaklaşımla otolojik cerrahi yapılan toplam 83 hasta (35 erkek, 48 kadın; ort. yaş 37.6±14.3 yıl; dağılım 14-69 yıl) değerlendirildi. Aurikulanın serbest helikal kenarı ile mastoid cilt arasındaki mesafe üç yerden ölçüldü: A mesafesi (kulağın üst serbest helikal noktası ile mastoid cilt arası), C mesafesi (kulak lobülünün bittiği nokta ile mastoid cilt arası) ve B mesafesi (A ve C arasındaki mesafe). Meatoplasti yapılmadan inside to out mastoidektomi ve timpanoplasti yapılan hastalar grup 1 (n=62), meatoplasti yapılarak açık kavite timpanoplasti ve radikal mastoidektomi yapılan hastalar grup 2 (n=21) olarak belirlendi. Üç mesafe ameliyat öncesi, ameliyat sonrası birinci ay ve altıncı ayda ölçüldü ve grup içi ve gruplar arası karşılaştırmalarla değerlendirildi.
BULGULAR: Her iki grupta da ameliyat öncesi ölçümlere göre ameliyat sonrası birinci ayda istatistiksel olarak anlamlı farklılık görülürken (p<0.05), ameliyat sonrası altıncı ayda istatistiksel olarak anlamlı farklılık görülmedi (p>0.05). Ancak grup 1’de beş hastada (%8.1), grup 2’de ise üç hastada (%14.3) ameliyat sonrası altıncı ayda aurikulada asimetri saptandı. Gruplar arası karşılaştırmada; ameliyat sonrası birinci ay ile ameliyat öncesi değerler ve ameliyat sonrası altıncı ay ile ameliyat öncesi değerler arasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık görülmedi (p>0.05).
SONUÇ: Çalışma sonuçlarımıza göre retroauriküler yaklaşımda ameliyat sonrası erken dönemde aurikulada belirgin kepçelik görülürken ameliyat sonrası geç dönemde bu sorun büyük ölçüde düzeldi. Ancak hastaların %9.6’sında asimetri devam etti. Bu nedenle retroauriküler yaklaşım planlanan hastaların cerrahi öncesi onamlarını alırken böyle bir riskin olabileceğini hastalara anlatmakta fayda olacağını düşünmekteyiz.

OBJECTIVE: This study aims to investigate whether auricular lateralization occurs after otologic surgeries performed with retroauricular approach.
METHODS: A total of 83 patients (35 males, 48 females; mean age 37.6±14.3 years; range 14 to 69 years) who were performed otologic surgeries with retroauricular approach were evaluated between September 2014 and January 2017. Distance between free helical rim of auricula and mastoid skin was measured from three localizations: distance A (between upper free helical point of ear and mastoid skin), distance C (between ear lobule ending point and mastoid skin), and distance B (distance between A and C). Patients who were performed inside to out mastoidectomy and tympanoplasty without meatoplasty were designated as group 1 (n=62), while patients who were performed open cavity tympanoplasty and radical mastoidectomy with meatoplasty were designated as group 2 (n=21). The three distances were measured preoperatively and at postoperative first and sixth months, and assessed by intra- and intergroup comparisons.
RESULTS: While statistically significant difference was seen in both groups at postoperative first month compared to preoperative measurements (p<0.05), no statistically significant difference was seen at postoperative sixth month (p>0.05). However, auricular asymmetry was detected in five patients (8.1%) in group 1 and three patients (14.3%) in group 2 at postoperative sixth month. In intergroup comparison; no statistically significant difference was seen between postoperative first month and preoperative values, and postoperative sixth month and preoperative values (p>0.05).
CONCLUSION: According to our study results, while significant auricular protruding was seen in early postoperative period in retroauricular approach, this issue was recovered considerably in late postoperative period. However, asymmetry persisted in 9.6% of patients. So, we think that it will be helpful to explain this kind of risk to patients who are planned retroauricular approach when taking their informed consent before surgery.

Epidermoid kistler ektoderm kaynaklı benign inklüzyon kistleri olup, baş-boyun bölgesinde çok nadir olarak karşımıza çıkarlar. Baş-boyun bölgesinde en çok submental bölgede yerleşiktirler. Genellikle yavaş büyüyen ağrısız kitle olarak kendilerini gösterir ve dev boyutlara ulaşabilirler. Submental bölgede yerleşik oldukça büyük boyutlara ulaşmış epidermoid kistler, hastaların çoğunda solunum, yutma ve konuşmada ciddi sorunlara neden olabilir. Yirmi üç yaşında erkek hasta çene altında ağrısız kitle yakınması ile kulak burun boğaz polikliniğine başvurdu. Kitlenin yaklaşık bir yıldan beri var olduğu fakat son iki üç ayda hızla büyüdüğü öğrenildi. Hastanın yapılan kulak burun boğaz muayenesinde ağız içinde, dil altında her iki sublingual bölgeyi kaplayan, dili yukarı ve arkaya doğru iten, normal mukoza ile örtülü, yaklaşık 7x5x4 cm boyutunda kitle tespit edildi. Kitle intraoral olarak orta hattan yapılan horizontal insizyon ile çıkartıldı. Kitle çevre dokulardan kapsülü ile birlikte kolaylıkla ayrıldı, hyoid kemik ve diğer dokulara yapışıklık yoktu. Ölü boşluğu azaltmak için dren konularak insizyon primer olarak kapatıldı. Ameliyat sonrası dönemde komplikasyon olmadı. Bu makalede submental bölgede yerleşik, oldukça büyük boyutlara ulaşmış epidermoid kist nedeniyle ameliyat edilen bir erkek olgu sunuldu.

Epidermoid cysts are benign inclusion cysts originated from ectoderm, that are rarely seen in the head and neck region. They are mostly located in the submental area of the head and neck region. Usually they manifest themselves as a slowly growing painless mass that can reach a giant size. When the epidermoid cysts located in the submental area reach a large size, they can cause serious problems in breathing, swallowing or speaking in many patients. A 23-year-old male patient was admitted to the otorhinolaryngology polyclinic with the complaint of a painless mass under the chin. We learned that the mass existed for about one year, but it grew quickly in the last two to three months. We detected a mass of 7x5x4 cm in the mouth, filling both of the sublingual area under the tongue, pushing the tongue up and backwards, covered with normal mucosa at the otorhinolaryngology examination. The mass was excised intraorally by horizontal incision at midline. It was easily removed from the surrounding tissues with its capsule, there was no adhesion to the hyoid bone or other tissues. Incision was primarily closed by placing drains to reduce the dead space. There was no complication in the postoperative period. In this article, we present a male case, who had an epidermoid cyst located in the submental area that reached quite a large size.

Tinnitus genel nüfusta sıklıkla görülürken, pulsatil tinnitus daha nadir görülmekle birlikte sıklıkla tanı konulabilen ve tedavi edilebilen otolojik bir semptomdur. Tinnitus subjektif veya objektif olabilir. Pulsatil tinnitus etyolojisinde kan akımında oluşan türbülans, vasküler darlık veya artan kan akım hızı olabilir. Tinnitus iki bölüme ayrılır: kalp atışı ile senkronize olan arteriyel ve solunum ile senkronize olan venöz uğultu. Elli beş yaşında kadın hasta sol kulağında kalp atışıyla senkronize olan ve son iki yıldır giderek artan tinnitus ve unutkanlık şikayetiyle başvurdu. Bu makalede, tek taraflı objektif pulsatil tinnitus tanısı konan 55 yaşındaki bir hastanın aynı taraflı internal karotis arterdeki loop formasyonu sunuldu.

Tinnitus is common in the general population while pulsatile tinnitus is rare; however, it is often a diagnosable and treatable otological symptom. Tinnitus may be subjective or objective. The etiology of pulsatile tinnitus may be turbulence in blood flow, vascular stenosis or increasing blood flow rate. Tinnitus is divided into two sections: the arterial one, which is synchronized with the heartbeat and the venous hum, which is synchronized with respiration. A 55-year-old female patient was admitted with symptoms of forgetfulness and tinnitus in the left ear, which was synchronized with heartbeat and was gradually increased in the last two years. In this article, we report the loop formation in the same side internal carotid artery of a 55-year-old patient who was presented with a one-sided objective pulsatile tinnitus.

Pnömosefalus epidural, subdural, subaraknoid, intraparenkimal veya intraventriküler bölgede hava varlığı olarak tanımlanır. Pnömosefalus etyolojisinin pek çok nedeni vardır. Travma, tümör, enfeksiyon, nasosinuzal veya mastoid ameliyatları bu etyolojilerden bazılarıdır. Ancak, spontan epidural pnömosefalus gelişimi nadirdir. Bu yazıda, 10 gündür Valsalva manevrası ile belirginleşen baş ağrısı, kulaklarda dolgunluk, kusma ve ani gelişen sol kulak ağrısı ile başvuran, mastoid hiper-pnömatizasyon ile ilişkili mastoid hava hücrelerinden kaynaklanan spontan epidural pnömosefalusu olan 32 yaşında bir kadın olgu sunuldu. Olgunun kafa yaralanması, kulak enfeksiyonu veya geçirilmiş ameliyat öyküsü yoktu. Kraniyal kontrastsız bilgisayarlı tomografide sol parietal konveksitede ve retro-serebellumda epidural hava olduğu görüldü. Epidural havanın sol mastoid kavite ile bağlantısı vardı. Ek olarak piramidal kemik incelmesi ve mastoid hiper-pnömatizasyon nedeniyle erozyon gözlendi. Valsalva manevrası ile şiddetlenen baş ağrısı olan hastalarda mastoid kökenli spontan pnömosefalus olası bir tanı olarak düşünülmelidir.

Pneumocephalus is defined as the presence of air in the epidural, subdural, subarachnoid, intraparenchymal or intraventricular region. There are many reasons in the etiology of pneumocephalus. Trauma, tumor, infection, nasosinusal or mastoid surgeries are some of these etiologies. However, the progress of spontaneous epidural pneumocephalus is rare. In this article, we report a 32-year-old female patient admitted with headache aggravated by Valsalva’s maneuver for 10 days, sudden pain in the left ear, fullness in the ears and vomiting, who had spontaneous epidural pneumocephalus arising from mastoid air cells associated with mastoid hyper-pneumatization. There was no history of head injury, ear infections or operations. Cranial non-enhanced computed tomography showed epidural air in the left parietal convexity and retro-cerebellum. There were connections between left mastoid cavity and epidural air. Additionally, pyramidal bone thinning and erosion with mastoid hyper-pneumatization were observed. Spontaneous pneumocephalus of mastoidal origin should be considered as a possible diagnosis in patients with headache aggravated by the Valsalva’s maneuver.

Doğuştan boyun kitleleri sıklıkla karşılaşılan boyun kitleleridir; brankial anomaliler bunların en sık nedenlerindendir. En sık görülen brankial anomalisi tip 2 lezyonlardır ve çoğunluğu kistlerden oluşmaktadır. Brankiyal yarık kisti nadiren gözlemlenir ve tedavide tekrarlayan deşarjlar ile görülür. Başlıca tedavi yöntemi, fistül yolunun kesin olarak cerrahi eksizyonudur. Bu amaçla tanımlanan birçok yöntem vardır ancak altın standart yöntem henüz bulunmamıştır. Özellikle cerrahide zorluklar vardır, bu nedenle fistül yolu önemli nörovasküler dokulara geçmektedir. Dolayısıyla, ameliyat sırasında lakrimal probu kullanılarak fistül yolu belirlendi ve cerrahi olarak çıkarıldı. Hastanın fistülü komplikasyon olmadan ve güvenli bir şekilde bu yöntem ile alındı.

Congenital neck masses are frequently observed neck masses; branchial anomalies constitute one of the most common reason. The most common branchial anomaly is type 2 lesions and majority of them are constituted by cysts. Branchial cleft fistula is rarely observed and appears with recurrent discharges in the clinic. The main treatment method is the exact surgical excision of the fistula tract. There are many methods defined for this purpose but the gold standard method is not found yet. Particularly, there are difficulties in the surgery, therefore fistula tract passes to important neurovascular tissues. Thus, we made apparent the fistula tract by using the lacrimal probe during the operation and excised it surgically. The patient’s fistula was excised in an uncomplicated and safe way with this method.