AMAÇ: Bu çalışmada idiyopatik periferik fasiyal paralizi (Bell paralizisi) tanısı konan hastalarda fasiyal kanal dehissans oranları sağlıklı nüfusla karşılaştırıldı.
YÖNTEMLER: Kliniğimizde Mayıs 2011 - Haziran 2012 tarihleri arasında idiyopatik periferik fasiyal paralizi olarak kabul edilen 45 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların kinik ve demografik özellikleri kaydedildi. Çalışmada spiral bilgisayarlı tomografi (BT) ile 1 mm kalınlığında 0.5 mm kesit aralığında çekilen temporal kemik görüntülemesi kullanıldı. Herhangi bir orta kulak patolojisi bulunmayan başka nedenlerle temporal kemik görüntülemesi yapılan 50 hasta kontrol grubu olarak çalışmaya dahil edildi. Her iki grup demografik özellikler ve fasiyal kanal dehissans varlığı açısından karşılaştırıldı.
BULGULAR: Kontrol grubundaki fasiyal kanal dehissans oranı %42, çalışma grubunda paralizi tarafındaki fasiyal kanal dehissans oranı %46.7 idi. Fasiyal kanal dehissans oranı çalışma grubunda kontrol grubundan daha yüksek bulunmasına rağmen iki grup arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı bulunmadı (p=0.802). Çalışma grubundaki iki taraflı fasiyal kanal dehissans oranı (%22.2) ile kontrol grubu (%0) karşılaştırıldığında iki grup arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p<0.001).
SONUÇ: Bell paralizisi olan hastalarda fasiyal kanal dehissans oranı kontrol grubuna kıyasla daha yüksek olmasına rağmen, gruplar arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı değildi. İki taraflı fasiyal kanal dehissans oranı ise sağlıklı nüfustan istatistiksel olarak anlamlı oranda yüksek bulundu.

OBJECTIVE: In this study, we compared the incidence of facial canal dehiscence in patients with idiopathic peripheral facial paralysis (Bell’s palsy) with a healthy population.
METHODS: Forty-five patients who were defined as idiopathic peripheral facial paralysis between May 2011 and June 2012 were enrolled the study. The clinical and demographic characteristics of the patients were noted. Spiral computed tomography (CT) was used for the study with a slice thickness of 1 mm and slice gap of 0.5 mm. Fifty patients having no middle ear pathology who underwent temporal CT due to other reasons were enrolled in the study as control group. The both groups were compared by means of demographic characteristics and the presence of the facial canal dehiscence.
RESULTS: The incidence of facial canal dehiscence was 42% in the control group, while the incidence of the facial canal dehiscence in the study group at the paralyzed side was 46.7%. Although the incidence of the facial canal dehiscence in the study group was higher than the control group, the difference between the groups was not statistically significant (p=0.802). When the incidence of bilateral facial canal dehiscence in the study group (22.2%) and the control group (0%) was compared, the difference between the groups was statistically significant (p<0.001).
CONCLUSION: Although the incidence of the facial canal dehiscence in the patients with Bell’s palsy was higher than the control group, the difference between the groups was not statistically significant. The incidence of the bilateral facial canal dehiscence of the study group was significantly higher than the healthy population.