AMAÇ: Bu çalışmada kronik vestibüler disfonksiyonu olan hastalar için bir “Vertigo Konseyi Tanı Anketi” oluşturuldu ve bu anketin güvenirliği gösterildi.
YÖNTEMLER: On beş uzman hekim tarafından 10 sorudan oluşan bir “Vertigo Konseyi Tanı Anketi” oluşturuldu ve “çeviri-geri çeviri” yöntemi kullanılarak güvenirlik açısından analiz edildi.
BULGULAR: Anketimizin tüm maddeleri değerlendirildiğinde, kapsam geçerlilik oranı 0.6-0.87 arasında değişmekte ve kapsam geçerlilik indeksi 0.676 idi. Gerçek tanı ile ankete dayandırılan tanı arasındaki uyum oranı %63.19 ve kappa 0.441 (orta) idi. Her bir soru için birinci ve ikinci cevaplar arasında anlamlı farklılık saptanmadı (p>0.05). Her bir soru için soru uyumu (birinci ve ikinci cevaplar arasındaki uyum) ile tanısal uyum (gerçek tanı ve ankete dayandırılan tanı arasındaki uyum) arasında anlamlı farklılık yoktu (p>0.05). Tanısal uyum ve sosyodemografik veriler (yaş, cinsiyet, eğitim, meslek) arasında ilişki saptanmadı (p>0.05).
SONUÇ: Çalışma bulgularımız Türk hastalarda vertigo tanısının bir anketten ziyade yüz yüze görüşmeler ve klinik ve laboratuvar değerlendirmelere dayandırılması gerektiğine işaret etmektedir.

OBJECTIVE: This study aims to establish a “Vertigo Council Diagnosis Questionnaire” for patients with chronic vestibular dysfunction and show the reliability of this questionnaire.
METHODS: A “Vertigo Council Diagnosis Questionnaire” consisting of 10 questions was prepared by 15 specialist physicians and analyzed for reliability using the “translation-back-translation” method.
RESULTS: When all the items of our questionnaire were evaluated, the content validity ratio ranged from 0.6 to 0.87, and the content validity index was 0.676. The conformity ratio between the real diagnosis and the diagnosis based on the questionnaire was 63.19%, and the kappa was 0.441 (moderate). No significant difference was found between the first and second responses to any of the questions (p>0.05). There was no significant difference between question conformity (conformity between the first and second responses) and diagnostic conformity (conformity between the real diagnosis and the diagnosis based on the questionnaire) (p>0.05) in any of the questions. No relationship was found between diagnostic conformity and sociodemographic data (age, sex, education, occupation) (p>0.05).
CONCLUSION: Our study results suggest that, in Turkish patients, diagnosis of vertigo should be based on face-to-face interviews, and clinical and laboratory evaluations rather than a questionnaire.